"Może przestałem się bronić, tak mi się wydaje. Ktoś powiedział, że zrobiłem się ociężały i ustępliwy. Że sam się pomniejszam. To wcale nie jest prawda. Myślę raczej, że znalazłem właściwe proporcje. Że z pewną pokorą zaakceptowałem swoje granice. Co uczyniło mnie miłym i trochę smutnym".
Ingmar Bergman "Sceny z życia małżeńskiego"
hormeza
"Nie chc? nazywa? tego szcz??ciem, chodzi raczej o przymus bycia w nieustannym komforcie psychicznym. Nie ma tu wiele miejsca na pora?ki, na gorsze samopoczucie. Wmawia si? nam, ?e ka?dy tak mo?e, je?li si? tylko postara. A przecie? mo?liwo?ci cz?owieka s? ograniczone. Bo s? sytuacje ?yciowe, kiedy tego komfortu nie ma: straty, rozstania, trudne decyzje, ujemne bilanse ?yciowe, w których trzeba prze?y? uczucie pora?ki, smutku, bólu, ?alu, bezradno?ci czy tego, ?e si? nie sprosta?o. Nast?puje nieodwracalna zmiana, z któr? trzeba sobie jako? poradzi?".
Agnieszka Iwaszkiewicz
hormeza
"Kochać kogoś, to jak wprowadzić się do nowego domu - mawiała Sonja. - Na początku człowiek zachwyca się tym, co nowe, każdego ranka się dziwi, że to należy do niego, jakby się bał, że w każdej chwili ktoś może wpaść przez drzwi i powiedzieć, że zaszła pomyłka, że wcale nam nie przysługuje takie piękne mieszkanie. Ale z biegiem lat fasada niszczeje, tu i ówdzie drewno pęka i już kocha się ten dom nie za to, jaki jest doskonały, tylko raczej dlatego, że nie jest. Człowiek uczy się jego wszystkich kątów i zakamarków. Jak otwierać drzwi, żeby klucz nie blokował się w zamku, kiedy jest zimno na dworze. Które deski w podłodze się uginają, kiedy się po nich stąpa, i jak otwierać drzwi szafy, żeby nie skrzypiały. To właśnie to, te wszystkie małe tajemnice sprawiają, że to naprawdę jest twój dom".
Read More » hormeza
Więc spieszę zameldować, że na drzewie
zjawiły się perełki, zalążki czegoś
następnego. Ptaki już nie bardzo
korzystają z karmników. Zajęte
sprawami gniazd i przyszłych
jajek. Wojna ma się dobrze.
Nieustanny rozwój i pęczniejący regres.
M. Świetlicki, Raport
hormeza
