Mogę kłamać sama przed sobą, udawać, że nie da się mnie tak łatwo zranić. Jednak wszystko zawsze wypłynie na wierzch, zwłaszcza, że chodzę bez skóry. Dlatego tak łatwo wniknąć we mnie, prosto do najcieplejszego miejsca. Nie trzeba szukać wejścia w porach, otwartych nodrzach, źrenicy oka. Pozwalam przyjść i zostać w samym środku. Bez komplikacji i bez starań. Nie mam skóry, która by mnie chroniła. Bo nigdy nie czułam, że potrzebowałabym ochrony. 

Moja siła nie polega na tym, że jestem kuloodporna, jak mawia A.. Zranienia, oparzenia, silniejsze niż ktokolwiek by się spodziewał, na żywej, czerwonej tkance zamiast na białym płacie ochronnego naskórka.

Noszę inny sekret. Potrafię zaopiekować się swoim własnym bólem jak mało kto. Czekać cierpliwie, dając się kąsać, nie krzyczeć, nie unosić się pomimo małych ugryzień ostrych zębów. Siedzieć w bezruchu, by nie płoszyć, nawet gdy ścierpną nogi w lotosie.  Read More »

Reposted from hormeza

"Może to, co tkwi we mnie, tchnie egoizmem i desperacją, ale nigdy nie godziłem się na tę ulotność innych żyć i od pewnego czasu starałem się podtrzymywać każdą, nawet najbardziej błahą znajomość. Być może tylko po to, żeby wiedzieć, że kolega, którego poznałem na festiwalu muzycznym trzy lata temu, wciąż ma się dobrze, dalej prowadzi sklep muzyczny w Krakowie, i że rzeczy tkwią na swoim miejscu. Wspomniałem o egoizmie, bo mam wrażenie, że robię to tylko dla siebie, dzwonię do dawno niewidzianych ludzi, żeby przekonać samego siebie, że mimo upływu lat wszystko płynie zgodnie ze swoją naturą. Wszystko trwa w swojej kruchości, a ja staram się z tą kruchością jako immanentną częścią natury świata walczyć".

Maciej Bobula "Szalejów"

Reposted from hormeza

"Przede wszystkim mam wrażenie, że w tym kraju gramy w teleturniej pod tytułem 'Kto ma gorzej?'. 'Czujesz się zmęczona, mając jedno dziecko? Jak będziesz mieć dwójkę, to dopiero zobaczysz!', 'Stresuje cię egzamin ósmoklasisty? Poczekaj na liceum, tam to dopiero jest trudno!, 'Masz depresję? A ja robotę straciłam i pies mi umarł, a mimo to potrafię wstać z łóżka i nie wymyślam'. To jest taki plebiscyt, kto ma ciężej i kto ma prawo czuć się źle, a kto nie.

I cały katalog idiotycznych rad. Masz depresję? Jedz orzechy. Zaburzenia lękowe? Kup sobie psa i chodź z nim na spacery. To jest spłycanie problemu – ktoś mówi, że cierpi, szuka pomocy u specjalistów i w lekach, a wmawia mu się, że wystarczy, żeby zjadł soczewicę albo trzy razy podskoczył na lewej nodze. (...)

Nigdy nie powiedzielibyśmy osobie chorującej onkologicznie, żeby wzięła się w garść, to wyzdrowieje. Nie tłumaczymy osobie ze złamaną nogą, że wymyśla, bo gdyby tylko chciała i miała silną wolę, toby zaczęła chodzić. Dlaczego więc robimy to wobec osób chorujących psychicznie?" Read More »

Reposted from hormeza