Z dziennika chrobowego:
Zawsze, gdy choruję i poczuję się odrobinę lepiej, muszę sobie udowodnić, że żyję. Że mogę. Że wentyluję płuca nie tylko dla samego oddychania rozbijanego o mitochondria- ale w tej wymianie gazowej, w moim zyciu, chodzi o coś więcej.
O radość. O czułość, miłośc. O troskę.
Gdy tylko mogę wstać z łóżka bez mdłości i zawirowań w głowie, gdy mogę złapać kilka oddechów pomiędzy kolejnymi atakami kaszlu i mogę przełknąć więcej wody naraz, od razu krąży we mnie więcej życia. Nie tyle co zwykle. Życie płynie moimi żyłami w dwójnasób. Na co dzień stykam się ze śmiercią, obserwuję umierających, ludzie konali na moich rękach. I nie mogę powiedzieć, że wiem, co czują, gdy uda im się pokonać śmiertelna chorobę. Ale czasem myślę, że to namiastka. Życie docenia się w zatknięciu z tym, co ostateczne. Swoje ciało kocha się bardziej i człowiek czuje się też i ciałem, gdy czuje, że ono potrafi walczyć. Jest silne. Read More »
hormeza
